Paddo

Als ik de foto’s bekijk, schrik ik. Dit kan niet waar zijn. Ik zie een pad. In de spiegel ziet het er toch wat acceptabeler uit. Maar spiegels kunnen liegen. Omdat de directe zintuiglijke waarneming in staat is tot geraffineerde kronkels. Wishful watching als zelfbeschermingsmechanisme. Dan lijkt het allemaal wel mee te vallen. Maar foto’s leggen onverbloemd de fysieke werkelijkheid vast. Ik zie dus een pad. Dit is niet zomaar een werkelijkheid, dit is dé werkelijkheid.

Het is te laat voor vergoelijkend gefilosofeer en gepsychologiseer. Ontkennen, nuanceren of bagatelliseren heeft geen enkele zin meer. Ik zie gewoon een pad. En die pad is te dik. Een verdere toekomst als pad lijkt me niet aantrekkelijk. Het ontpadden beschouw ik dan ook niet als iets vrijblijvends, maar als een bittere noodzaak. Een heilige missie. Van nu af ben ik streng voor mezelf. Het moet nu echt eens afgelopen zijn met die paddentrek.