Op het eiland heeft elk dorp een of meer kattenvelden. Haveloze terreinen vol verdord gras, stenen, zand en huisvuil. De eilanders vinden dat daar zwerfkatten gevoerd moeten worden. Het eten en drinken wordt ’s avonds door buurtbewoners aan de rand van het veld neergezet. De katten weten dat en zoeken tegen zonsondergang hun voederplaatsen op. Daar ontmoetten ze elkaar, wordt het een gezellige boel en worden er in hoog tempo nieuwe zwerfkatjes bijgemaakt. Wat uiteindelijk weer leidt tot meer kattenvelden. Je zou zeggen dat we hier een vicieuze cirkel hebben. Dweilen met de kraan open.
Ik heb dit fenomeen dan ook besproken met een eilandbewoner. Hij haalde zijn schouders op en zei dat de dieren op deze manier tenminste ’s nachts niet door het dorp lopen en voor overlast zorgen. Overdag zie je de zwerfkatten toch niet, dan is het te heet. Zo had ik het nog niet bekeken. Op een of andere manier deed het me denken aan het Nederlandse drugs- en alcoholbeleid: problemen niet oplossen, maar concentreren op vaste locaties. Zo bezopen zijn die kattenvelden dus eigenlijk niet.
Ashers Hersenspinsels 