In Armin (1)

In het jaar 2000 zie ik het licht. Dan hoor ik op de radio meeslepende elektronische muziek. Ik zet het geluid harder. Wat gebeurt hier? Een snel ritmisch synthesizermotief, symfonische elementen en een ruimtelijke sfeer. Ik tel even mee en kom op 138 beats per minuut. Het nummer bouwt zich op met een meedogenloze precisie. Via kleine thematische variaties en zich uitbreidende percussie. Na vier minuten vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en is het hoofdthema geboren. Een wervelwind raast door me heen. Een break, een climax, alles klopt. De componist moet een klassieke scholing hebben gehad.  Ik hoor Bach. Ik herken tegelijkertijd sporen van Pink Floyd en Tangerine Dream. Na zeven minuten dooft het nummer langzaam uit. Ik voel me haast euforisch. Het blijkt te gaan om een compositie van Armin van Buuren. Het nummer heet Communication. De muzieksoort heet Trance, dat wist ik al. Maar die term begrijp ik nu pas echt goed. Ik ben verkocht. Een middelbare bekeerling van de donderslagvariant. Ik ben in Armin.