In Armin (3)

Armin van Buuren doet zijn naam eer aan. Hij is namelijk echt mijn buurman. Van een stuk of vijftig huizen verder. Dat feit bezorgt me een soort plaatsvervangende trots. Hij woont in een klassieke villa. Op weg naar de stad of naar het station rij ik er langs. En weer terug. Ik zie Armin ook af en toe joggen op straat en in het bos. Met een I-pod en oordopjes. Hij moet natuurlijk op de hoogte blijven van de State of Trance. Armin jogt niet alleen, hij doet ook gewoon boodschappen. En daar wil ik het over hebben. Een tijdje terug stond ik op een donderdag in de rij voor kassa 2 van de Albert Heijn. Om 18.25 uur. Achter me hoorde ik een vrouwenstem zeggen “Wat verder naar voren dat wagentje”. Ik draaide me om en zie het echtpaar Van Buuren met een volle boodschappenkar. Armin aan het stuur, zijn vrouw laadde uit. Ik wisselde een blik met mijn held, zocht panisch in enkele seconden naar de juiste woorden en wist vervolgens niets uit te brengen. Ik gun hem zijn privacy, rationaliseerde ik tegen beter weten in. Het begrip “gemiste kans” heeft op dat moment nieuwe dimensies gekregen.