De Damschreeuw Revisited

Op het plein staan duizenden mensen dicht opeen gepakt. Het is lekker weer. De sfeer is ontspannen. Als het moment suprême is aangebroken en de stilte invalt, klinkt er een schreeuw. Gevolgd door gillende meisjesstemmen. Ik zie een golf van omvallende mensen op me af komen. Het roffelende geluid dat daarmee gepaard gaat zwelt aan en passeert me. Ik hoor mensen roepen: “een bom” en “er komt een auto aan”. Dit was het dan, denk ik. Ik kan nergens heen. In een reflex duw ik mijn zoontje naar mijn vrouw die vlak bij het dranghek staat. Even daarna valt het hek om. Een meisje kan niet op tijd wegkomen en krijgt het ijzeren gevaarte op zich. Ze gilt van de pijn. Als ik om me heen kijk, ligt iedereen op de grond. Ik sta nog overeind. Als enige. In een flits zie ik mijn vrouw op de andere helft van het plein. Mijn zoontje staat verbaasd naast haar om zich heen te kijken. Dan voel ik mijn gsm trillen in mijn broekzak. Dochter huilend aan de lijn. Ze stond met een vriendin naast de schreeuwer. ’s Avonds laat zie ik het allemaal nog een keer op de televisie. Van bovenaf ziet het er nog veel akeliger uit.