Omdat ik met mijn oude schoolvrienden een weekend op een berg in de Ardennen zou doorbrengen, was er gezorgd voor een absurde hoeveelheid drank. We wilden uiteraard niet voor elkaar onderdoen. No way, Jose!
Al gauw was de tafel volgestouwd met lege flessen en bereikten we het stadium van bulderende uitbundigheid. De ene lachsalvo na de andere. Om alles wat we met elkaar hadden meegemaakt.
Om een uur of drie ’s nachts had ik de zoveelste Trappist model buitenformaat opengetrokken. Door de speakers denderde Rammstein. Bück dich! Bück dich! Op het TV-scherm was de bijbehorende, nogal heftige, videoclip te zien. Na de eerste slok uit de fles moest ik opeens erg nodig.
Ik waggelde naar de gang. In de WC viel ik voorover en ving mezelf op met één hand tegen de muur. Net op tijd vond ik een mikpunt. Bück dich, murmelde ik. Direct na deze woorden viel mijn gloednieuwe Blackberry uit mijn borstzak in de pot. Plons. Ik zag hoe het apparaat in slow-motion onder de waterspiegel naar een verdwijnpunt schoof.
Ik heb toen snel en doortastend gehandeld. Wat ik precies heb gedaan, weet ik niet meer. Het eindresultaat was in ieder geval een werkende smartphone. Toen ik terugliep naar het lawaai stopte ik het apparaat diep in mijn achterzak. Knoopje dicht. De rest van de nacht was ik bijzonder filosofisch.
Ashers Hersenspinsels 