Cultuurbarbaren

“Als ik later kinderen heb, ga ik ze niks over geschiedenis vertellen of over cultuur. Ik weet er geen donder van af.” Zegt mijn 15-jarige dochter. “Al die ouwe zooi interesseert me ook geen fuck. Ik leef in het nu.” Ze buigt voorover in haar stoel en kijkt me van opzij aan, We zitten in de bus die ons de berg afbrengt waar we net het theater van Segesta hebben gezien. Ik incasseer de opmerking en bezin me op een pedagogisch verantwoorde reactie.

“Maar mijn kinderen moeten er toch iets over weten. Dat moeten jullie dan maar doen” voegt ze er aan toe. Waarmee voor haar de kous af lijkt te zijn. Ze veegt het haar uit haar gezicht en kijkt naar de tempel die vanuit het raam zichtbaar is. “En daar loop ik straks dus echt niet naar toe. No way.” Na deze afmaker gaat ze voldaan achterover zitten.

Eenmaal uit de bus bewegen de kinderen reflexmatig naar de schaduw van het terras. “We gaan wat drinken. Mogen we de portemonnee?” Hun ouders vervolgen de weg heuvelopwaarts naar de tempel. Op het ritme van de krekels zetten we moeizame stappen. De zon brandt in mijn nek. De tempel is Dorisch en erg oud.

Ik begin een referaat te geven over de bouwstijl en merk na enkele zinnen dat mijn gehoor inmiddels vijftig meter verderop staat te fotograferen. Weer terug beneden belanden we in een discussie over de korting die het restaurant had moeten geven op de drank als je ook eten bestelt. Ik kan er geen touw aan vastknopen.

Mijn dochter staat op, grist haar Blackberry van de tafel en zegt geïrriteerd “Typisch Italiaans. Altijd lopen kloten over de rekening en over geld. En dan opeens geen woord Engels spreken. Stelletje cultuurbarbaren.”