Toen ik jong was, dacht ik dat er vastomschreven begrippen en fenomenen waren. Dat alles zich liet definiëren. Dat afwijkingen van die definities fout waren. Dat de zaken nu eenmaal op een vaste manier behoorden te lopen.
Kortom, ik was een Platonist. Zonder dat ik me daarvan bewust was. Zo ging ik het leven door. Observerend, analyserend, normerend en oordelend. Toetsend aan de ideale vormen die in mijn bewustzijn waren vastgelegd.
Maar ik kwam er na een paar decennia achter dat de wereld niet deugt. Hij klopt niet. Keer op keer blijkt dat weer. De werkelijkheid houdt zich namelijk niet aan de Platoonse begrippenleer. De werkelijkheid heeft er lak aan. De werkelijkheid is gewoon wat hij is. Life is what happens.
Plato was een groot filosoof. Maar de wereld indelen in overzichtelijke theoretische begrippen is flauwekul. Ik ben blij dat ik daar achter ben gekomen. Ik ben geworpen op deze aarde, snap er geen donder van en probeer er het beste van te maken. Het is niet anders. En Plato is dood. Al heel erg lang.
Ashers Hersenspinsels 