Tranen

De dichter Cesário Verde leefde van 1855 tot 1886 in Lissabon. Hij is bekend als de eerste Portugese realistische dichter. Zijn gedichten gaan vooral de hardheid van het leven, moreel verval, ziekte en ellendige situaties. Er wordt weinig verbloemd waar het om de donkere kant van de mens gaat. Hij heeft een grote invloed gehad op de Portugese taal en op schrijvers als Fernando Pessoa en Eugénio de Andrade. Onderstaand gedicht is door mij vertaald uit het Portugees tijdens mijn verblijf in Lissabon in augustus 2014.

Tranen

zij huilde heel erg, bij die liedjes,
als een bezetene, met woeste gebaren;
in haar haar, in losgeslagen hunkering,
glansden de tranen als parels.

hij, haar geliefde, sereen als een heilige,
languit op de bank, met warme voeten,
hij glimlachte onder haar verspilde snikken,
en zong zijn vrolijke liedjes.

en dan sprak hij tot haar, met droge ogen:
“Je lijkt wel geboren uit een windhoos,
met die woedende, verbeten bitterheid;

huil maar, huil, afgewezen vrouw,
laat je tranen stromen over aquaducten…
ik wil mezelf baden in zout water”

Lágrimas

Ela chorava muito e muito, aos cantos,
Frenética, com gestos desabridos;
Nos cabelos, em ânsias desprendidos
Brilhavam como pérolas os prantos.

Ele, o amante, sereno como os santos,
Deitado no sofá, pés aquecidos,
Ao sentir-lhe os soluços consumidos,
Sorria-se cantando alegres cantos.

E dizia-lhe então, de olhos enxutos:
– “Tu pareces nascida da rajada,
“Tens despeitos raivosos, resolutos:

“Chora, chora, mulher arrenegada;
“Lagrimeja por esses aquedutos…
-“Quero um banho tomar de água salgada.”

Cesário Verde, in ‘O Livro de Cesário Verde’