zaterdag twee februari was de wereld wit te wit voor mijn ogen na doorwaakte uren toen de deurbel ging om zeven uur twintig moest ik wel even slikken en gleed ik bijna uit op de trap de buurman wees me een zwarte schaduw die mooi afstak op de vers gevallen sneeuw de sneeuw die fel … Lees verder zaterdag twee februari

op de zwarte tegels in de gang liggen vier witte bloemblaadjes ze schuiven naar elkaar en liggen doodstil als halve cirkeltjes bijeen ik sta in de deuropening en kijk stilverbaasd als ik aan het donker gewend ben zie ik dat een zwarte kat vast zit aan de bloemblaadjes ze groeperen zich en lopen rustig uit … Lees verder blaadjes

dichten doet pijn omdat je vlinders wil vangen in een net van wijdgemaasde woorden die zichzelve teveel zijn dichten doet pijn omdat je dichte nevels wil verdrijven op zoek naar een heilig oord waar hemel en hel samengaan dichten doet pijn omdat je spreekbuis bent van engelen en barse duivels die verleiden met hun grillige … Lees verder dichten doet pijn

de gouden veer die ik koppig bleef koesteren in de warmte van mijn handen verloor zijn kleur en werd als het grijze stuifzand dat zich nestelt aan de randen van de woestijn in het zonlicht zo moest het gaan want veel te lang bleef ik wachten op het wonder dat niet bestaat in een wereld … Lees verder de gouden veer

als de verzen van Yehoeda Amichai me hebben omarmd in stille precisie bijbelse woorden zonder bijbel zonder doolhof zonder pathos de tas vol fruit steegjes in de soek verzakte grafstenen een wapperende vlag dan is God alleen de stille monteur die onder de auto zoekt naar het lek onverstoorbaar in de vaste hoop dat de … Lees verder Y A

ik verf de muren met lange halen de eerste laag bedekt mijn zonden met het zuiverste wit en de zoetste geur de tweede laag verstikt het verdriet om al wat ik wilde en niet heb gedaan de derde laag is de nieuwe dag de start van de reis die niet doorging naar het land dat … Lees verder ik verf de muren

zaterdagochtend om kwart over zeven klim ik met oerkracht uit het zwarte gat als mijn kleine jongen in oranje hockeykleding onbekommerd energiek naast het bed verschijnt de lege fles Chianti liggend op de vloer kan hem niet boeien want straks speelt hij met zijn pas gekregen blauwe hockeystick

haast elke nacht vult een hagelstorm de sporen die ik laat met stukjes spiegelglas ik zie ze komen de vreemde bekenden die me vergezellen als ongenode gast beelden en woorden worden weerkaatst in grillig spetterlicht tot de ochtendnevel me toedekt met zijn stoffig spinnenrag

zeven haltes lang hield ik me vast achterin bus 44 zeven haltes lang met een zware tas aan mijn hand en slapende voeten op de rubbermat zeven haltes lang verschenen je lachende ogen je zachte huid zeven haltes lang fluisterde Boeddha en leidde me weg uit het varenwoud de tas bleef achter en ik vloog … Lees verder zeven haltes lang