vanmiddag landde een vredesduif onverhoeds in vertwijfeld geflapper door de wijd openstaande ramen zes hoog op de volle keukentafel de duif besloot mij te ontvluchten en vloog verkeerde kanten heen met een klap vond ze haar muur en gleed al tollend naar beneden ze wachtte met gespreide vleugels zich schikkend in wat komen ging ik … Lees verder verkeerd adres

als ik mijn oogleden probeer te openen en het ochtendlicht naar binnen slaat sta ik in aanleg op ik voltrek rituelen verlicht zware lasten sticht vrede alom ik help de kinderen en herken mijzelve met toegeknepen ogen tussen koele lakens verzonken in dromen teken ik mijn cirkels

de avond gloeide als het bloed in mijn aderen toen het zure venijn in je stem oude wonden opende bittere jaren bittere woorden die hun duel uitvochten en kwade klanken die lang stil waren geweest maar al gauw lachten we vertwijfeld want de band tussen vrienden is for better and for worse en het avondrood … Lees verder kopstoten

miljoenen speldenprikken beproeven mijn linkerhand als ik midden in de nacht duistere dromen ontvlucht 's ochtends vervolgen de spelden hun precisiewerk maar dan in het binnenste van mijn rechterhand wat ze toen ik sliep deden en welke wegen zij namen en waarom ze doen wat ze doen die spelden in mijn moede lijf en leden … Lees verder speldenprikken

dag plooien en rimpels in de ochtendspiegel godzijdank achter een laagje condens vol druppelende tranen vaag genoeg om te veinzen dat zich een magere jonge man laat zien achter de beslagen glasplaat met lachende plannen en wilde overmoed liever dat beeld dan het vermoeide masker van een lastig leven en tien verzette bergen

ik kreeg geen antwoord verliet mijn zwarte zetel op zoek naar waarheid liefst de eeuwige soort ik betrad kathedralen en paleizen van klatergoud gebouwd uit dromen en wanhopige sentimenten en ik zag de schimmen in de mistige theaterzaal en verlangde terug naar mijn eigen zwarte zetel waar alleen vragen zijn en de antwoorden zich harteloos … Lees verder de zwarte zetel

zaterdag twee februari was de wereld wit te wit voor mijn ogen na doorwaakte uren toen de deurbel ging om zeven uur twintig moest ik wel even slikken en gleed ik bijna uit op de trap de buurman wees me een zwarte schaduw die mooi afstak op de vers gevallen sneeuw de sneeuw die fel … Lees verder zaterdag twee februari

op de zwarte tegels in de gang liggen vier witte bloemblaadjes ze schuiven naar elkaar en liggen doodstil als halve cirkeltjes bijeen ik sta in de deuropening en kijk stilverbaasd als ik aan het donker gewend ben zie ik dat een zwarte kat vast zit aan de bloemblaadjes ze groeperen zich en lopen rustig uit … Lees verder blaadjes

dichten doet pijn omdat je vlinders wil vangen in een net van wijdgemaasde woorden die zichzelve teveel zijn dichten doet pijn omdat je dichte nevels wil verdrijven op zoek naar een heilig oord waar hemel en hel samengaan dichten doet pijn omdat je spreekbuis bent van engelen en barse duivels die verleiden met hun grillige … Lees verder dichten doet pijn

de gouden veer die ik koppig bleef koesteren in de warmte van mijn handen verloor zijn kleur en werd als het grijze stuifzand dat zich nestelt aan de randen van de woestijn in het zonlicht zo moest het gaan want veel te lang bleef ik wachten op het wonder dat niet bestaat in een wereld … Lees verder de gouden veer