ooit reisden we op eindeloze vlakten in wolken van stof naar het paradijs op de mooiste berg zochten we samen de gevallen sterren van de vorige nacht nu zien we elkaar vreemde vrienden aan deze tafel van een meter breed we wisselen onwennig onze frasen van weleer

in de wind geboren trekken ze voorbij een klaterende lach botsauto's op de kermis plotse sneeuwklokjes uitbundige drinkgelagen arm in arm langs de zee juichend op de tribune het eerste zwemdiploma avondhemel in Palermo ik zie ze moede aan de mistige dromen met vragende blik eeltige handen en vergeelde boeken dor naast mijn bed

in talloze momenten van immerdurend heden strooi ik steeds opnieuw uit hooggeheven hand krakend gruis en zand over mijn moede leden vol verstoorde verlangens en verborgen sterrenzilver telkens opnieuw evenzo was ik mijzelve schoon opdat ik niet zal verstikken in al wat niet te dragen is in al wat niet te vragen is in al … Lees verder in talloze momenten

steenkorrels schroeien de palm van mijn hand ik sta met de woorden die me zijn gegeven honderd heilige letters op hagelwit papier maar ik weet en ik voel dat hij niets hoort hij die naar men zegt hier zou moeten zijn zo ben ik alleen op een overvol plein en om mij heen krassen de … Lees verder op het plein

De wezenlijke verandering zit hem in de details. De kleine, op het oog onaanzienlijke aanpassing die op het eerste gezicht onbelangrijk lijkt en nauwelijks de moeite waard. De bescheiden stap die een andere blik oproept, een ander gevoel teweegbrengt. De verwondering bij de ander. Het opvallende dat eigenlijk niet opvalt. Wat winterkou kan omvormen tot … Lees verder Changement

ik leef de week zij past me net in zeven dagen zie ik het licht bouw ik mijn huis en zaai ik het zaad de week is het bed waarin ik slaap omdat vroeger en zoveel later gemaakt zijn uit dromen en bitterzoute liefdestranen ik leef de week zij past me net

het gedicht is de stille ontmoeting met mijn dochter in de gang bij de trap haar armen versierd door waterdruppels een wit badlaken om haar lichaam wazige amandelogen zweven naar me toe en ik wijk en ik zwijg want woorden verdwalen in de luttele seconde dat de zon van opzij haar wang verlicht

er zijn van die dagen dat de wereld op drijfzand rust en spelden je spieren doorboren dat niemand je lippen kust en niemand je lach kan horen er zijn van die dagen dat adem je longen verstikt je strompelt op modderpaden en je benen raken verstrikt in duizenden wirwardraden er zijn van die dagen er … Lees verder er zijn van die dagen

in elke cel in elke kern zit drie meter DNA opgerold in de knoop honderdduizend miljard minuscule haarballetjes overal in mijn lijf ze zijn wie ik ben als ik ze ooit ontwar maak ik een levenslint naar de uiteinden van het heelal en snap ik misschien wat ik hier doe