Volle maan

Toen we naar voren liepen om een laatste groet te brengen viel de omgeving weg. Hij was onherkenbaar in zijn herkenbaarheid. Met een gezicht van was. Ooit rond als de volle maan, nu smal en klein. Het waren maar vijf seconden. ’s Avonds aten we met de naaste vrienden in zijn favoriete Italiaanse restaurant. Met veel wijn. Precies zoals hij had gewild. Neem een borrel en maak plezier als ik vertrokken ben, had hij ons opgedragen. We hieven dus vaak het glas die avond. En dronken elke keer op de volle maan. Wat niemand van ons ooit eerder had gedaan. Maar toch heel vanzelfsprekend aanvoelde.