Ik wou dat ik het kon.
De perfecte column.
Het vleugje woorden dat gretige gedachten temt.
Frasen gebouwd uit de pitten van een granaatappel.
De zanger van de verborgen melodie.
De dichter die zegt wat niet uitspreekbaar is.
Die vindt op nooit verwachte plekken.
Die kleuren schildert die zich verschuilen in het struikgewas.
De kleuren, de kleuren onder het asfalt van de trambaan.
De schittering die hij ziet, terwijl ik blind ben.
Ik weet dat ik het nooit zal kunnen.
Ik wou. Ik wil. Ik kan niet.
Alleen in gedachten verbeeld ik het ongerijmde.
Ashers Hersenspinsels 
Mooi, je bent al een eind op weg, ik wou dat ik zover was…..
Bewondering is een prachtig begrip, zonder dat is het leven kaal. Wat een sierlijke lofzang!