Hoogovens

De kolossale puist van de Etna domineert een gebied zo groot als de provincie Utrecht. Het is ook niet niks, een vulkaan van ruim 3300 meter hoogte. Al van ver zie je meerdere witgrijze rookpluimen opstijgen van de top. Dat duidt op verschillende actieve kraters. Onder en binnen in de Etna kolkt een massa vloeibare steen rond. Een oersoep die door de grillige stemmingswisselingen van de aarde wordt gebrouwen en die langs diverse wegen en op verschillende tijdstippen een uitweg zoekt.

De weg omhoog naar de top van de Etna loopt via tientallen Alpe d’Huez—achtige haarspeldbochten. Je komt door stoffige bergdorpjes. Het eindpunt van de weg is op 1900 m. Daarna is er een kabelbaan tot 2500 m, nog hoger kan je met terreinwagens en het laatste stuk naar de top moet je lopen onder begeleiding van een gids. Al met al kan je een kapitaal kwijt zijn aan de tocht. Na ongewoon snelle democratische besluitvorming mochten ik en mijn jongste zoon de kabelbaantocht maken.

De cabine is klein met ruiten van plexiglas. Er zijn zes kleuterstoeltjes. De cabine gaat op slot als je ingestapt bent. Met hoogtevrees en claustrofobie is dat een bijzondere gewaarwording. Mijn zoon stuiterde vrolijk naar binnen en vond het prachtig. Hij vroeg of de kabel kan breken en of je dan dood bent. Ik zat met een hartslag van 180 flink te wezen en te frutten met het fototoestel.

Na een korte schok kwam de cabine in beweging en hingen we opeens een meter of tien boven de grond. Onder me trokken langzaam antracietgrijze lavavelden voorbij. Schuin boven me kwam de rook van de kraters steeds dichterbij, achter me was er een spiertrekkingen veroorzakend uitzicht op het dal en de zee. Mijn hartslag handhaafde zich in een stabiele overdrive. Met trillende handen maakte ik foto’s door het plexiglas heen.

Vlak voor het eindstation stopte de cabine een paar minuten. We schommelden zachtjes heen en weer. Het was opeens stil. Mijn zoon kreeg nu de rookpluimen verderop in de gaten. Hij vroeg of dat de vulkaan was. Ik legde hem uit dat het vloeibaar steen en ijzer was dat stoom veroorzaakte. In een negenjarig ADHD-brein gaan de associaties snel. Het zijn dus een soort Hoogovens, stelde hij tevreden vast. Dat heb ik op school gehad. Als je er in valt, verbrand je.

Ja zoiets, zei ik, maar we gaan er niet naar toe. Wat doen we hier dan, kaatste hij terug. Dat vraag ik me ook af, dacht ik. In het eindstation schoten de deuren open en sprongen we uit de cabine. Mijn zoon brulde de herkenningsmelodie van Star Wars en sprintte weg. Ik voelde me alsof ik zonder extra zuurstof de top van de Mount Everest had bereikt. Het trillen werd snel minder. Een tochtje naar IJmuiden was toch makkelijker geweest.