Een toerist daalt voorzichtig de steile trap af naar de Kotel. Bij de Klaagmuur verderop ziet hij een mensenmassa. Hij hoort duizend stemmen. Zijn benen trillen.
In de menigte bij de muur staat een rabbijn. Hij draagt een zwart pak, een zwarte hoed en een imposante zwarte baard. Hij staat druk gebarend met een groepje mannen te bidden. Hij leunt daarbij op een tafel met gebedenboeken.
De rabbijn kijkt af en toe over zijn schouder en spot feilloos zijn prooi: de naderende, licht nerveuze joodse toerist. Met zijn korte broek, sandalen, bloemetjeskeppel en rugzak. De toerist heeft zich voorgenomen te bidden bij de Klaagmuur. Maar hij weet niet precies hoe hij dat gaat aanpakken.
Zijn onzekerheid wordt opgepikt door de radar van de rabbijn. Luid doorbiddend wenkt hij de toerist naderbij te komen. Verrast door de uitnodiging loopt de toerist naar de tafel. “I am the rabbi here”, roept de rabbijn.
De toerist krijgt een gebedenboek en de rabbijn opent die op de juiste pagina. De rabbijn vervolgt in razende vaart het gebed en houdt daarbij de toerist met een schuin oog in de gaten. De toerist kent maar een beetje Hebreeuws. De rabbijn weet dat en wijst hem daarom steeds waar ze zijn in de tekst.
De toerist ziet om zich heen orthodoxe joden in allerlei soorten en maten. Ze kennen de teksten, ze bewegen hun bovenlichamen vaardig op en neer en ze gaan op de juiste momenten staan en zitten. De toerist doet hen na. Hij weet dat zijn pogingen tot authentiek jodendom klunzig overkomen.
Na een kwartier in de hete zon begint de toerist zich onbehaaglijk te voelen. Hij vraagt zich af hoe lang de dienst nog duurt. Hij schuifelt langzaam achteruit. De rabbijn trekt de toerist aan zijn arm weer naar voren. “We are almost finished”, sist hij. De toerist voelt zich betrapt.
Aan het eind van de dienst pakt de rabbijn opnieuw de arm van de toerist. “Let me bless you and your family”. De toerist wordt meegetroond naar de uitgang van de Kotel. De rabbijn legt zijn handen op het hoofd van de toerist, vraagt zijn naam en die van zijn gezinsleden en spreekt enkele zegenspreuken uit. De toerist denkt dat het er allemaal bij hoort en blijft braaf staan.
Dan zegt de rabbijn dat hij de bus moet halen. Want hij moet eten kopen voor de arme kinderen van zijn gemeente. De rabbijn gaat recht voor de toerist staan en wacht. Het begint te dagen bij de toerist. Hij pakt zijn portemonnee en zoekt naar muntjes. “Paper please”, zegt de rabbijn.
De toerist heeft vooral 100 en 200 shekel bankbiljetten. Hij pakt een 100 shekel biljet en drukt dat in de handen van de rabbijn. Aan diens gezicht te zien had hij op meer gerekend. “We have so many poor children”, zegt de rabbijn korzelig. Dan maakt hij zich snel uit de voeten. De toerist zucht diep. Religie is gewoon business. Dat heeft hij eigenlijk altijd al gedacht.
Ashers Hersenspinsels 
Dit is op AJ adviseert herblogd.
verrassend verhaalt…bedankt
Leuk, ik zag ‘m al aankomen – zo’n kerel (wie weet dezelfde) kwam zo ook op mij af een paar jaar geleden daar. Mijn conclusie is echter anders. Ik gaf ‘m geen geld want ik vond het te bedriegerig (bij mij haalde ‘ie de smoes van de bus niet eens), en heeft al helemaal niets met religie te maken. Dat zit eerder in jezelf; daarvoor is meer Kavvanah nodig; oprechte intentie/directie. Daar is geen muur voor nodig; al was deze ervaring daarvoor de druppel tot dat inzicht.
De toerist betaalde vooral voor de energie die de man er in gestoken had. Denk ik.
Nee, geef dan liever wat aan deze lieden: http://www.flickr.com/photos/neshuma/9415752520/in/set-72157629532720978 – De Techno Jews… die doen tenminste iets leuks! Je ziet ze overal ronddansen meestal met een busje – dit was Zion Sq ter gelegenheid van Israel’s 60e.
Hoewel, ze vragen geen geld! – zo zie je maar… 😉