Een illusie rijker in Tel Aviv

Op mijn eerste avond in Tel Aviv kan ik niet slapen. Ik loop richting strand en vind tussen de hoteltorens een restaurant met een terras vlak aan zee. Het is bijna middernacht. Ik heb honger. Het restaurant is 24 uur geopend. Ik bestel Shakshuka en een biertje. Om mij heen tafeltjes en terrasstoelen. Achter mij zitten in het halfdonker drie mannen zacht met elkaar te praten. Verder is het terras leeg. Voor mij ruist de zee.

Als ik begin te eten staat een van de mannen op. Hij loopt langs mijn tafeltje en belt. Ik zie zijn magere gestalte. Als hij zich omdraait verschijnt zijn gezicht in het licht van het terras. Ik zie felle ogen en scherpe gelaatstrekken. Hij praat rustig in zijn Iphone en kijkt me aan. Ik herken hem direct. Geen twijfel mogelijk.

Het is de Israëlische illusionist met veronderstelde magische krachten. Die in mijn jeugd wereldberoemd werd met mind bending van lepeltjes, die meermalen dubieus in het nieuws kwam en later schatrijk werd met zijn adviezen aan oliemaatschappijen over waar ze naar olie moesten boren. Hij ziet er fit en afgetraind uit. Geen greintje vet. Zijn shirt slobbert om het tanige lichaam.

Als hij uitgetelefoneerd is loopt hij weer naar achteren. Ik spreek hem aan: “Mister Geller, nice seeing you!” Uri stopt naast mijn tafel en kijkt me vriendelijk aan. Hij is niet verbaasd. Ik voel zijn ogen dwars door me heen branden. “I just came back from Gaza”, zegt hij. “To entertain our troops. They have a hard time there, waiting at the border.” Hij zucht even. Zijn lippen zijn een dunne streep.

Ik vraag niet wat hij precies heeft gedaan, maar complimenteer hem om zijn actie en zeg dat de militairen het vast hebben gewaardeerd. “I live in London you know, but I had to come here now” zegt Geller. “Can you do something to help solve the conflict?” vraag ik hem. “I cannot speak about that”, antwoordt Geller. Een glimlach en opnieuw die felle ogen.

Hij vraagt: “Have you been to Israël before?”. “Several times”, antwoord ik. “And do you love Israël?” “Of course”, zeg ik. Uri zwijgt en staat onbeweeglijk. Ik besluit het er op te wagen en vraag of ik een selfie van hem en mij mag maken. Uri knikt en gebaart me naast hem te komen staan. Ik pak mijn smartphone, strek mijn arm uit, zie het beeld op het schermpje en neem een foto van ons beider hoofden.

Na de klik grijpt hij mijn hand, zegt “Enjoy your stay” en loopt terug naar zijn vrienden in het halfdonker. Ik eet de Shashuka op, drink het glas bier leeg en reken af. Bij het weggaan zie ik de drie mannen doodstil naast elkaar zitten. Ze kijken naar de zee. De weg terug naar het hotel kom ik niemand tegen. De stad lijkt uitgestorven.

In mijn hotelkamer pak ik de smartphone om de foto te bekijken. Toch leuk, denk ik, dat ik met Uri Geller ben vereeuwigd. Als ik de fotogalerij open, zie ik mijn glunderende hoofd op de laatst genomen foto. Rechts en links van mij ontwaar ik in de duisternis nog net het strand. Het andere hoofd dat ik dacht aan te treffen ontbreekt. Ik had eigenlijk ook niet anders kunnen verwachten.